Na Facebooku jestem od dwóch lat, tak więc z prostej kalkulacji wynika, że Bożych Narodzeń przeżyłam już dwa. Wcześniej przez chwilę posiadałam Naszą Klasę, tam też święta mnie nie ominęły, inne serwisy społecznościowe jakoś obeszłam szerokum łukiem. I nigdy, przenigdy nie zaobserwowałam takiego trendu jak w tym roku (spodziewam się linczu).
Widziałam wstawianie przez typowych rednecków zdjęć z samochodami, domami, wydziwczonymi (przepraszam, musiałam) żonami. Kwitowałam je wzruszeniem ramion. Widziałam dzióbko-lustro-kiblowanie w szkolnych ubikacjach, podobnie, ramionka w ruch, może delikatny uśmiech na twarzy. Farbowane na głęboką czerwień czternastolatki, emo cięcia na ramionach, photoshopowane cycki na połowę ekranu. Uważam, że poziom intelektualny każdej z tych osób jest adekwatny do wpisów, które zamieszcza, a poza tym pojawiała się w mojej głowie pewna socjopatyczna myśl "no nic tylko iść, włamać się i zgarnąć". Bolesną i ciężką ścieżką nauki o prywatności w Internecie zostałam przeczołgana przez moich rodziców, oj bolesną.
Sami obdzieramy się z własnych osłon, prywatnych rzeczy, które powinny pozostać między nami i przyjaciółmi. Internet nie zapomina i nie wybacza, Internet w dodatku zachowuje się jak supermoc u Supermana czy Spidermana, używana z rozwagą jest spoko, ale nie daj Boże zmieni się w Venoma i chrzanić ludzkość, ci sobie poradzą, ale co z nami? Internet dysponuje archiwami, printscreenami i rzeszą ludzi, która nas nie lubi. Rozumiem czternastolatkę, nie do końca jeszcze rozgarniętą (bo sama taka byłam), rednecka, któremu podłączyli Neostradę, ale cholera jasna...
Tu pojawia się element połączony z Bożym Narodzeniem jak rzep z psim ogonem, czyli kwestia PREZENTÓW. Oglądałam dzisiaj uroczy program o konsumpcjonizmie, mówiący o tym, że zapominamy o co w świętach chodzi. Nie obchodzi mnie to, kupujcie co chcecie. Ale cholera, czy musicie pełną listę swoich zdobyczy wrzucać na Facebooka i opatrywać adekwatnymi zdjęciami? Rozumiem wrzucenia zdjęcia czterech ważnych i dobrych płyt, bo to nic zdrożnego czy cholernie ekskluzywnego, w dodatku pełniące też inną, bardziej zabawną funkcję, którą pozwolę sobie przemilczeć.
Zrozumiałabym nastolatkę, taką jeszcze przed piętnastką, z jakimś nowym gadżetem, bo może nieogarnięta. Ale żeby dorosła, dojrzała, inteligentna osoba dzieliła się z całym światem radosną nowiną na temat całkiem pokaźnej ilości ekskluzywnych rzeczy na FACEBOOKU? Pytam się po co? Funkcję myślodsiewni pełni Twitter, tak to jest w moim przypadku, na którego bezsensownych wpisów mogę wrzucić dwa-trzy dziennie i nic się nie stanie, ale Facebook jest jakby... Poważniejszy? Przynajmniej ja go tak traktuje. Scrolluje dalej, zdjęcie całkiem drogiego smartphone'a. IPad. Czekam na samochód, ale się nie doczekuję, za to znajduje półnagiego chłopaczka przewiązanego wstążką, także opisanego jako prezent gwiazdkowy.
Powinnam się chyba poddać nowej modzie internetowego ekshibicjonizmu. Kiedy wchodzisz między wrony musisz krakać jak i one. Proszę.
Kochana rzeszo trzech osób (niedługo chyba dwóch) czytających tego bloga. W te święta dostałam:
- paczkę owoców w czekoladzie, które skończyły się jeszcze przed świętami
- przewodnik literacki po najpiękniejszym mieście świata
- zamknięte w klatce, sitodrukowe arcydzieło, które zawsze będzie mi się kojarzyło z 300 Things
- Kosmiczny Zestaw, mający na celu sprawić, że wyglądam na człowieka, przypominający panel obsługi lotniskowej
- łódkę nad jeziorem i "thank you", które wywołało we mnie atak niepohamowanej frustracji w środku nocy
- ponad 60 pierogów domowej roboty, przez które czuję się trochę chora
- trzy kilogramy mandarynek
Świecie, zmądrzej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz